Plastic Wings

Klik de miniaturen voor een grotere afbeelding.

Historiek

De Mitsubishi T-2 is Japan 's eerste in eigen land ontwikkelde en gebouwde supersonische militaire jet. Mitsubishi Heavy Industries en Fuji Heavy Industries ontwikkelden gezamenlijk de T-2.

Op het eerste gezicht lijkt het enigszins op de Frans-Engelse SEPECAT Jaguar, maar was een volledig onafhankelijke Japanse realisatie (hoewel dezelfde motoren zijn gebruikt). De T-2 is een opleidingstoestel, dat in een eerste versie ongewapend was. Later werden een boordkanon, wapenophangpunten en de nodige avionica toegevoegd. De twee varianten zijn makkelijk van mekaar te onderscheiden: bij de "vroege", ongewapende versie is de opening voor het boordkanon afgedekt, wat bij de "late", gewapende versie uiteraard niet het geval is. Hieruit volgde later de F-1, de gevechts/aanval versie. De primaire rol van de F-1 is scheepsaanval en secundair grondaanval. Het kan AIM-9 Sidewinder- raketten vervoeren voor zelfverdediging.

De eerste vlucht had plaats op 20 juli 1971. Kostenoverschrijdingen in het T-2-programma leidden bijna tot schrappen van de voorgestelde eenzits aanvalsversie, maar de annulering van de geplande vervanging van de Kawasaki P-2 maakte fondsen vrij, terwijl het ook belangrijk was om de Japanse luchtvaartindustrie draaiend te houden, en er werden contracten gesloten voor de ontwikkeling van de aanvalsversie als de FS-T2 Kai in 1973.



Het nieuwe vliegtuig kreeg de aanduiding F-1, en was een minimaal gewijzigde afgeleide van de T-2, waarbij de achterste cockpit werd omgezet in een avionicaruim door de schietstoel te verwijderen en de koepel te vervangen door een eenvoudig onbeglaasd toegangsluik. Twee extra ophangpunten werden onder de vleugel aangebracht om het vervoer van een zwaardere wapenbelasting mogelijk te maken, en de avionica werd verbeterd met een nieuwe J / AWG-12 radarset, vergelijkbaar met die in de F -4M Phantom straaljagers van de RAF. Afgezien van de veranderingen in avionica, weglaten van de achterste schietstoel en een nieuwe koepel, was de enige andere belangrijke verandering de versterking van de romp om een grotere wapenlast te kunnen dragen dan de T-2. De F-1 is uitgerust met een intern 20 mm JM61A1 Vulcan kanon met 750 patronen.

Het vliegtuig heeft ook zeven externe ophangpunten voor het vervoer van een grote verscheidenheid aan wapens. De binnenste ophangpunten onder de vleugels en onder de romp zijn "nat", wat betekent dat ze kunnen worden gebruikt om externe brandstoftanks te vervoeren om het bereik van het vliegtuig te vergroten. Het primaire wapen van de F-1 zijn de ASM-1 en de nieuwere ASM-2 lange afstand anti-scheepsraketten. Dit wapen zit grofweg in de klasse van de Amerikaanse AGM-84 Harpoon of Franse AM.39 Exocet. Andere wapens die worden vervoerd, zijn onder meer de alle aspect hittezoekende AIM-9 Sidewinder voor lucht-lucht gevechten op korte afstand voor de secundaire luchtverdedigingsrol van de F-1. Dit wapen wordt meestal op de vleugeltiprails gedragen, maar het kan ook onder de buitenste vleugelophangpunten worden gedragen. Andere lucht-grond wapens die worden vervoerd zijn raketgondels (JLAU-3 / A) van 70 mm (2,75 in) en Mk82 bommen van 227 kg (500 lb) en M117 bommen van340 kg (750 lb). Bovendien kunnen deze bommen worden uitgerust met infrarood geleidingskits, waardoor ze worden omgezet in precisiegeleide wapens die afgaan op warmtestraling uitgezonden door doelen op zee, zoals schepen of andere gronddoelen. Wanneer uitgerust met deze kit, wordt de bom als GCS-1 aangeduid.

De F-1 werd vervangen door de F-2 (Japan/VS ontwikkeld, gebaseerd op F-16 C/D), evenals opgewaardeerde F-4EJ "Kai" Phantom IIs. De laatste zes actieve F-1's, gebaseerd op Tsuiki in de prefectuur Fukuoka, zijn op 9 maart 2006 met pensioen gegaan en hebben de limiet van 4000 uur voor hun airframes bereikt.

Bouwverslag

De F-1 kit is Hasegawa 09796, uitgevoerd in "Forest" camouflagekleuren, en toegewezen aan het 8e Tactical Fighter Squadron (dai hachi hikotai), 8e Air Wing JASDF, Tsuki Air Base, Fukuoka, Japan. Voor de T-2 gebruikte ik Hasegawa's 09819 "Early version" in grijs/rood/oranje van het 21e Fighter Training Squadron (dai ni-ichi hikotai), 4e Air Wing JASDF, Matsushima Air Base, Miyagi.

Deze kits zijn zeer mooi gedetailleerd, enkel de schietstoel viel wat mager uit. Voor een kit van deze omvang zijn er zeer veel - soms minuscule - onderdelen, en is de constructie wel een beetje gecompliceerder dan je zou verwachten. Dat heeft wel als voordeel dat je met wat zorg bij de assemblage nadien bijna geen enkele naad hebt op te kuisen. Schuur- en plamuurwerk is echt minimaal. Voor de camouflagekleuren en het interieur gebruikte ik Gunze Mr Color.

Ik wou een F-1 die nogal door de zon afgebleekt is bouwen, en voor de groenen vielen de in het bouwplan voorgeschreven kleuren te donker uit, en koos ik blekere, fellere tinten die beter aansluiten bij de realiteit. Ik heb omzeggens geen ervaring met acrylverf, en ze blijkt meer dekvermogen te hebben dan ik dacht. Mijn pre-shading verdween haast compleet onder de camouflagekleuren. Dus opnieuw de paneellijnen enzovoort een pre-shading gegeven, en terug een dunne laag camouflage erover. Het resultaat overtrof mijn verwachtingen: deze techniek ga ik zeker nog toepassen!

Voor de aflijning van het camouflagepatroon gebruikte ik Blu Tack, ook iets wat ik nog niet eerder gebruikte, en ik ben andermaal tevreden over het resultaat. Absoluut geen lijmresidu of vlekken waar de Blue Tack gezeten heeft, iets wat je wel kan voorhebben met Play-Doh.

Olieverf voor de cockpitdetaillering, en diverse metallizers voor de uitlaat en de lippen van de luchtinlaat.

Ik had nog maar eens een slechte ervaring met sommige tinten Alclad. Ondanks een correcte voorbereiding en een grondlaag met Alclad primer, gebeurde het dat na het drogen van de metaaltint, deze tot een poederlaag was opgedroogd welke gewoon van het model kon geblazen worden als poedersuiker van een wafel! Dan maar de toevlucht genomen tot Testor's Metallizers, en Humbrol metaalkleuren… Die zijn weliswaar wat grover van textuur, maar ze hebben me nog nooit in de steek gelaten.

Na een beschermlaag Future gingen de decals er op. Daar de F-1 kit enkel decals bevat voor een "jubileum-uitvoering", en ik liever een vliegtuig zie in werkkledij dan met een feestneus, moest ik zelf voor serials zorgen. Omdat ik tegelijkertijd een T-2 bouwde, dacht ik daar te leen te gaan. Pech natuurlijk, de lettergrootte voor de serials zijn niet dezelfde op een T-2 als op een F-1… Dus inscannen, alle cijfers uittekenen in AutoCAD, en sets in de juiste lettergrootte afdrukken op decalfilm.

Bovenop de decals terug een laag Future als barrière voor de weathering - een jus van terpentijn en olieverf voor de paneellijnen, en pastelkrijtpoeder voor oliesporen en ander "vuil". Alles met mate, want afgaand op alle beeldmateriaal dat ik zag, worden de vliegtuigen van de JASDF keurig netjes onderhouden! Het geheel kreeg tot slot nog een laag matte vernis om alle weathering te verzegelen.



Gegevens:
Lengte: 17.86m
Hoogte: 7.88m
Spanwijdte: 4.48m
Max. startgewicht: 13,674kg
Max snelheid: 1.700 km/h op 11.000m
Actieradius: 556km
Plafond: 15.240

History

The Mitsubishi T-2 is Japan's first indigenous developed and built supersonic military jet. Mitsubishi Heavy Industries and Fuji Heavy Industries jointly developed the T-2.

At first sight it looks some-what like the Anglo-French SEPECAT Jaguar, but it is an entirely independent Japanese effort (although it uses the same engines). The T-2 was a trainer, initially unarmed. Later a gun, hardpoints and the required avionics were added. Both variants are easily discernible. The "early", unarmed version has its gun port faired over, which is obviously not the case with the armed "late" version. This led to the F-1 fighter. Its primary role is anti-ship attack with a secondary ground attack role. It can carry AIM-9 Sidewinder missiles for self-defence.

The first flight took place on July 20th, 1971. Cost over-runs in the T-2 program led to the proposed single seat attack version almost being abandoned, but the cancellation of the planned replacement for Japan's Kawasaki P-2J maritime patrol aircraft freed-up funds, while making it important to keep Japan's aviation industry employed, and contracts were awarded for the development of the attack version as the FS-T2 Kai in 1973.



The new aircraft was a minimum change derivative of the T-2, with the rear cockpit being converted to an avionics bay by removing the rear seat and replacing the canopy with a simple unglazed access hatch. Two additional hardpoints were fitted under the wing to allow carriage of a heavier weapon load, and the avionics were improved, with a new J/AWG-12 radar set, similar to that fitted in RAF F-4M Phantom fighter jets. Aside from the avionics changes, deletion of the rear seat, and new one-piece canopy, the only other major change from the T-2 was the strengthening of the airframe to enable it to carry a larger weapons load than the T-2. The F-1 is fitted with an internally mounted 20 mm JM61A1 Vulcan cannon with 750 rounds of ammunition.

The aircraft also has seven external hardpoints for the carriage of a wide variety of stores. The fuselage hardpoint and inboard pair of underwing hardpoints are "wet", which means they can be used to carry external fuel tanks to increase the aircraft's range. The primary weapon of the F-1 is the ASM-1 and the newer ASM-2 long-range anti-ship missile. This weapon is roughly in the class of the American AGM-84 Harpoon or French AM.39 Exocet. Other weapons carried include the all-aspect short-range heat-seeking AIM-9 Sidewinder air-to-air missile for air-to-air combat. This weapon is usually carried on the wingtip rails, but it can also be carried on the outboard underwing hardpoints for the F-1's secondary air defence role. Other air-to-ground weapons carried include rocket pods (JLAU-3/A) of 70 mm (2.75 in) size as well as Mk82 bombs of 227 kg (500 lb) and M117 bombs of 340 kg (750 lb) in size . In addition, the Mk-82 and M117 bombs can be fitted with infrared guidance kits, turning them into precision-guided weapons that home in on heat radiation emitted from seaborne targets such as ships or other ground-based targets. When fitted with this kit, the bomb becomes known as GCS-1.

The F-1 was replaced by the F-2 (Japan/U.S. developed, based on F-16C/D), as well as upgrad-ed F-4EJ "Kai" Phantom IIs. The last six active F-1s, based at Tsuiki in Fukuoka Prefecture, were retired on 9 March 2006, having reached the 4,000-hour limit of their airframes.

Building the kits

The F-1 kit is Hasegawa 09796, in "Forest" camouflage, assigned to the 8th Tactical Fighter Squadron (dai hachi hikotai), 8th Air Wing JASDF, Tsuki Air Base, Fukuoka, Japan. For de T-2 I used Hasegawa's 09819 "Early version" in grey/red/orange assigned to the 21th Fighter Training Squadron (dai ni-ichi hikotai), 4th Air Wing JASDF, Matsushima Air Base, Miyagi.

These kits are very nicely detailed, albeit with a somewhat poor ejection seat. Lots of (sometimes minute) parts for a kit this size, and construction is a bit more complicated than one might expect. On the plus side, when care is taken very few seams will need cleaning up. Sanding and filling were kept to a minimum. For camouflage and interior, I used Gunze Mr Color.

I wanted to build a rather sun-bleached F-1, and the greens specified in the building plan turned out to be on the dark side, so I opted for brighter, more vivid greens to match reality. I had close to no previous experience with acrylics, and as it turned out the paint had more covering power than expected. The pre-shading almost completely vanished under the camo. So back to pre-shading the panel lines etc. followed by a thin coat of camouflage. The result exceeded my expectations. I definitely will be using this technique again!

To mask the camouflage patterns I used Blu Tack, another product I had not used before. Once more I'm pleased with the result. No residue whatsoever when the Blu Tack is removed. Something I can't say of Play-Doh.

Oil paints for the cockpit detailing, and different metallizers for the exhausts and the intake lips.

Yet again I had a bad experience with some of the Alclad shades. Despite a correct surface preparation, and a coat of Alclad primer, the paint dried into a layer of powder that could be blown off the model like powdered sugar off a waffle! I then resorted to Testor's Metallizers and Humbrol metallic paints. Though they may be less fine in texture, they've never let me down yet.

After a few coats of Future, I decaled the models. As the F-1 kit came with only a special scheme - and I prefer a plane in "plain clothes" rather than in fancy dress - I had to make my own serials. As I was simultaneously building a T-2 I assumed I could borrow the serials from there. No such luck. The serials on the T-2 are larger than on the F-1. I scanned in the T-2 serials, drew them all out in AutoCAD and printed sets in the appropriate font size on clear decal sheet.

Another coat of Future to act as a barrier for the weathering: a wash of turpentine and oil paints for the panel lines, and powdered artist's chalks to simulate oil streaks and other grime. Weathering was light. Judging by the images I found the JASDF keeps their jets well maintained and clean! To seal in the weathering, everything got a coat of matt varnish.



Data:
Length: 17.86m
Height: 7.88m
Span: 4.48m
Max. take off weight: 13.674kg
Max speed: 1700 km/h at 11.000m
Range: 556km
Ceiling: 15.240m