Plastic Wings

Klik de miniaturen voor een grotere afbeelding.

Na ruim vijf jaar pauze haalde ik deze doos uit mijn voorraad: de Airfix TSR-2 op 1/48. Een voortreffelijke kit! De pasvorm is ronduit uitstekend. Op slechts twee plaatsen was er een minuscule hoeveelheid putty nodig. Het grootste deel daarvan vult een spleet tussen de voorzijde van het windscherm en de romp.
De zeer lange romp (het vliegtuig meet in werkelijkheid ruim 27 meter!) laat zich netjes en zonder enige naad verlijmen. Neem hier je tijd voor, en werk in stappen: verlijm een tiental cm, laat drogen, en lijm pas dan de volgende tien centimeter, enz.

Opgelet: de kit is door zijn grootte aan de zware kant, en het plastic landingsgestel kan dit gewicht niet dragen zonder door te buigen. Ik gebruikte een metalen versie van SAC, meteen ook het enige after market item.
De cockpit is misschien een beetje spaarzaam gedetailleerd, maar omdat ik de mooie lijn van het toestel niet wou breken, liet ik de canopies dicht - en zo zie je zo goed als niets van het interieur.
XR219 is het enige prototype dat ooit vloog, en het bommenruim was gevuld met test- en meetapparatuur welke met een oranje zeil was afgedekt.

Een beetje geschiedenis:
De British Aircraft Corporation TSR-2 was een bommenwerper uit de tijd van de Koude Oorlog. Het toestel werd in het begin van de jaren zestig van de 20e eeuw speciaal ontworpen en ontwikkeld voor de Royal Air Force.
De aanduiding TSR-2 die aan het toestel was gegeven, betekende Tactical Strike-Reconnaissance model 2. De firma British Aircraft Corporation was ontstaan uit een samenwerking van de firma's Vickers-Armstrong en English Electric.
Het toestel was ontworpen om zeer laag en zeer snel door een goed verdedigd luchtruim heen te dringen. Daarna zou het met grote precisie vitale doelwitten in het achterland kunnen verkennen en uitschakelen.
De TSR-2 beschikte hiervoor over een aantal geavanceerde mogelijkheden die van het toestel een formidabel wapen maakten voor de uitvoering van deze taken.
De eerste vlucht had plaats op 27 september 1964 te Boscombe Down, testpiloot was Roland Beamont. Pas tijdens de tiende testvlucht lukte het om het landingsgestel in te trekken. Doorheen de hele testperiode zou het landingsgestel voor problemen blijven zorgen.
Hoedanook, op de eerste vlucht met ingetrokken wielen brak de TSR-2 probleemloos door de geluidsmuur, en dat zonder naverbranding te gebruiken.
Over een periode van zes maanden werden 24 testvluchten uitgevoerd. De laatste testvlucht had plaats op 31 maart 1965.
Terwijl de Britse vliegtuigindustrie steeds verder ging met het project, brak er een politieke storm los. Men ging ervan uit dat bemande vliegtuigen niet lang meer zouden worden ingezet en dat geleide raketten de wapens van de toekomst vormden.
Bovendien waren raketten goedkoper in aanschaf en onderhoud. De nieuw aangetreden Labour regering besliste in 1965 dat de ontwikkeling van de TSR-2 zou worden stopgezet ten gunste van de amerikaanse F-111K.
Als hoofdredenen werden de betere prestaties van de F-111K opgevoerd en het feit dat het toestel veel goedkoper was. De TSR-2 testapparatuur, het gereedschap, cruciale reservedelen en deels afgebouwde airframes werden op last van de regering zo snel mogelijk gesloopt, en technische documenten en beeldmateriaal vernietigd.
Het enige toestel dat daadwerkelijk heeft gevlogen, de XR219, werd met de XR221 en XR223 naar Shoeburyness gebracht en gebruikt als testobject om te zien hoe kwetsbaar een modern airframe was tegen diverse soorten lichte wapens.
De onfatsoenlijke haast waarmee het TSR-2 project werd geschrapt is sinds die dagen bij veel (oud-)BAC-personeelsleden een bron van discussie en van frustratie.
Slechts twee afgebouwde toestellen (die nog niet hadden gevlogen) overleefden de sloop: de XR220 staat in het RAF museum in Cosford bij Wolverhampton en de XR222 staat in het Imperial War Museum in Duxford.
Als vervanger voor de TSR-2 koos het Ministerie van Defensie voor twee kandidaten; de Amerikaanse General Dynamics F-111K voor de interdictie en verkenningsrol en een vervanger op de lange termijn die door een toekomstige gecombineerde Frans-Engelse firma moest worden ontworpen.
Het F-111K project leed door de devaluatie van het Britse pond echter zelf ook onder de enorme kostenvermeerdering tijdens de ontwikkeling. Deze bleek zelfs nog hoger te zijn dan bij het TSR-2 project.
Toen deze omstandigheden werden gekoppeld aan de slechtere prestaties dan was voorzien, werd de bestelling voor 50 F-111Ks voor de RAF ongedaan gemaakt.
Om het gat te vullen werden F-4 Phantoms besteld. Die moesten evenwel Rolls Royce motoren krijgen, omdat die goedkoper en efficiënter waren.
Echter, om deze Rolls Royces te kunnen monteren moest de romp van de Phantom deels hertekend worden. Dat maakte dat de uiteindelijke factuur toch hoger was dan met de originele General Electric motoren het geval zou zijn geweest. De wijzigingen aan de romp zorgden ook voor bijkomende luchtweerstand, waardoor het toestel met de Rolls Royce motoren ook minder snel was, een kleinere actieradius had èn meer verbruikte dan met de General Electric motoren.
Kortom: een behoorlijk fiasco zoals alleen de politiek kan organiseren.

Gegevens:
Lengte: 27.1m
Hoogte: 7.2m
Spanwijdte: 11.3m
Max. startgewicht: 46.357kg
Kruissnelheid: M2
Max snelheid: M2.5
Actieradius: 1850km
Plafond: 16460m

After a five year break I dug up this kit from my stash: the Airfix TSR-2 in 1/48th. A great kit! Fit is no less than excellent. Only two spots required a minute amount of putty. The bulk of it fills the gap between the front of the windscreen and the fuselage.
To glue the very long fuselage parts (the real plane measures over 27 meters!) together, you may want to take your time. I proceeded 10cm at the time. Glue 10cm, let it dry, glue the next 10cm, etc.

Take note: because of its size this kite is quite heavy and the plastic undercarriage can't cope with the weight. I substituted it for a metal undercarriage by SAC. It's the only after market item I used on this kit.
Cockpit detailing is a bit sparse, but since I didn't want to break up the graceful lines of the model, I built it with the canopies closed which leaves preciously little visible of the interior.
XR219 is the only prototype ever to have flown and its bomb bay contained testing and measuring equipment, hence the orange tarpaulin covering it.

A bit of history:
The British Aircraft Corporation TSR-2 was a bomber from the Cold War era. The aircraft was especially designed and developped for the Royal Air Force during the 60ies of the 20th century.
The denomination TSR-2 stands for Tactical Strike-Reconnaissance model 2. The British Aircraft Corporation originated from a collaboration between Vickers Armstrong and English Electric.
The aircraft was designed to penetrate a well defended airspace fast and at very low level. As such it would be able to take out or reconoitre vital targets. To this purpose the TSR-2 disposed of a number of advanced properties.
The first flight took place on September the 27th 1964 at Boscombe Down, with test pilot Roland Beamont at the controls.
It was only during the tenth test flight that the undercarriage could be retracted. Throughout the entire test period the landing gear would prove to be troublesome.
Nevertheless, during the first flight with retracted landing gear the aircraft effortlessly broke the sound barrier, without reheat.
24 test flights were effectuated over a six-month period, the last of which took place on March 31st 1965.
While the British aircraft industry continued with the project, a political storm broke out. It was assumed that manned aircraft were soon to be a thing of the past and guided missiles would be the weapon of the future.
On top of that, missiles would be cheaper to buy and maintain.
In 1965, the newly installed Labour government decided to stop the development of the TSR-2 in favour of the F-111K.
The main reasons being the F-111K's better performance and a much lower price tag. On order of the new government the TSR-2 test equipment, tools, crucial spare parts, jigs and partially finished airframes were demolished as soon as possible, along with technical documents and footage.
The only airframe that actually flew, XR219 was brought to Shoeburyness together with XR221 and XR223, to be used as targets in order to establish how vulnerable a modern airframe was to light weapons. The indecent haste with which the TRS-2 program was cancelled has been a source of frustration and discussion within the (former) BAC staff.
Only two finished aircraft (that hadn't been flown) survived the massacre. XR220 is on display at the RAF museum in Cosford near Wolverhampton and XR222 is in the Imperial War Museum in Duxford.
As a replacement for the TSR-2 the MoD opted for two candidates: the American F-111K for interdiction and reconnaissance, and a long-term replacement to be designed by an Anglo-French corporation.
The F-111K project suffered from the devaluation of the British pound, resulting in enormous cost overruns during development. This cost proved to be even higher than the development of the TSR-2.
This and a poorer performance than envisaged led to the cancellation of the order for 50 F-111K for the RAF.
To fill in the gap F-4 Phantoms were ordered which were to receive Rolls-Royce engines, as they were cheaper and more efficient.
However, to fit the Rolls-Royces in the F-4 airframe, the aft section of the Phantom needed to be redesigned. This proved to be costlier than if the original General Electric engines would have been used. The modifications to the airframe meant additional aerodynamic drag, making the Rolls-Royce engined aircraft slower, shorter ranged and less fuel efficient then with the General Electric engines.
In short: a cock-up the likes of which only politicians can organise.

Data:
Length: 27.1m
Height: 7.2m
Span: 11.3m
Max. take off weight: 46.357kg
Cruising speed: M2
Max speed: M2.5
Range: 1850km
Ceiling: 16460m